GİRİŞ ve AMAÇ: Difteri toksini, AB toksinlerinden iyi karakterize edilmiş bir bakteriyel toksindir. Bununla birlikte immünolojik bir adjuvan olarak kullanılan mutant difteri toksini CRM197'nin endositik yolağı tam olarak aydınlatılmamıştır. Bu çalışmada CRM197 yüklü endozomların hücre içi trafiğini araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hücre kültüründe endotel hücreleri (HUVEC) kullanıldı. Etkin inkübasyon süresi, toksin uygulanan hücrelerde transmisyon elektron mikroskopisi ile belirlendi. Toksin yüklü endozomal kesimleri ayrıştırmak ve saptamak için yoğunluk gradiyenti denge santrifüjü ve ADP-ribozillenme testi kullanıldı. CRM197 ile 15 dakika bekletilen endotel hücrelerinden endozomlar kesimlendi ve A fragmentinin varlığı Western blotlama ile gösterildi. CRM197 uygulanan endotel hücrelerindeki endozomların tanımlanması amacıyla immünofloresan mikroskopisi kullanıldı.
BULGULAR: Toksin uygulama süresi 15 dakika olan hücrelerde DT yüklü endozomlar genişlemiş veziküller olarak perinükleer alanda tespit edildi. DT yüklü endozomal kesim, ADP-riboziltransferaz etkinlik testi ve Western blot analizi ile tespit edildi. Sitokalasin D uygulanan aktin iskeleti hasarlı hücrelerde toksin yüklü endozomal kesimdeki enzimatik etkinliğin % 20 arttığı belirlendi. Difteri toksini ile yapılan endotel hücrelerine toksin uygulaması ve endozomal fraksiyonların elde edilme aşamaları CRM197 için tekrarlandı. CRM197 yüklü endozomal kesimde, A fragmenti yanında aktin ve Hsp90 da belirlendi. Floresan görüntülerde CRM197 yüklü endozomların aktin filamentleri ile birlikte lokalize olduğu ve plazma zarına geri dönüş sinyalini veren Rab11 peptidinin işaretlemesinin lizozomal yolağı gösteren Rab7 işaretlemesinden daha belirgin olduğu saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu sonuçlar mutant difteri toksini, CRM197, yüklenmiş endozomların endositik yolakta geri dönüşüm çemberine katıldığını düşündürmektedir.

INTRODUCTION: Diphtheria toxin (DTx) is a well-characterized bacterial toxin. However, the endocytic pathway of the mutant of DTx, CRM197, which is used as an immunological adjuvant, has not yet been fully explained. The aim of this study was to investigate the intracellular trafficking of CRM197-loaded endosomes.
METHODS: Human umbilical vein endothelial cells (HUVECs) were used in a cell culture. The effective incubation time was determined by transmission electron microscopy in toxin-treated cells. Density gradient centrifugation and ADP-ribosylation assay were used to isolate and detect toxin-loaded endosomal fractions. Endosomal fractions from CRM197-treated cells were elicited after 15 minutes of incubation and the presence of fragment A was demonstrated using Western blot. Immunofluorescence microscopy was used to identify endosomes in CRM197-treated endothelial cells.
RESULTS: DTx-loaded endosomes were detected as enlarged vesicles in the perinuclear area with 15 minutes of toxin treatment. DTx-loaded endosomal fractions were determined by ADP-ribosyltransferase activity test and Western blot analysis. Enzymatic activity of the toxin-loaded endosomal fraction increased by 20% in actin cytoskeletal-damaged cells treated with cytochalasin D. The steps for the toxin treatment of HUVECs with DTx and obtaining endosomal fractions were repeated for CRM197. In the CRM197-loaded endosomal fraction, actin and Hsp90 were identified in addition to fragment A. Fluorescent images revealed that CRM197-loaded endosomes were co-localized with actin filaments and that Rab11, which signals the return to the plasma membrane, was more prominent than Rab7, the lysosomal pathway indicator.
DISCUSSION AND CONCLUSION: These results suggest that CRM197-loaded endosomes participate in the recycling pathway.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kardiyak implante edilebilen cihazlar'da (KİEC) son dönemde görülen teknolojik gelişmeler sessiz atriyal fibrilasyon (AF) ile neredeyse eşdeğer görülen atriyal yüksek hız epizodlarının (AYHE) tanınıp kaydedilmesine olanak sağlamıştır. Son dönemde yapılan çalışmalarda AYHE'nin birçok kardiyak sonlanım noktasıyla ilgili olduğu gösterilmiş ve bu durumlarla ilgili morbidite ve mortaliteyi engellemek amacıyla erken tanı ve tedavisinin önemini vurgulamıştır. İnflamasyon ve oksidatif stres AF pathogenezinde yeralan birçok mekanizmadan iksidir. Monosit yüksek dansiteli lipoprotein oranı (M/H) inflamasyon ve oksidatif stresin bir belirteci olarak kullanılabilmektedir. Bu çalışmada KİEH ile saptanan AYHE'leri predikte etmede M/H'nin rolünü araştırmayı amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Hasta sinüs sendromu (SSS) nedeniyle dual pacemaker takılmış 203 hasta (ort yaş, 57.5+9.1, 60.1% erkek) bu çalışmaya dahil edilmiştir. Hastalarda cihaz takılacağı gün 12 saatlik açlığın ardından rutin biyokimya, lipid paneli ve hemogram çalışılması için kan numuneleri alınmıştır. Cihaz takılmasından 6 ay sonra, cihazlar AYHE saptanması açısından interroge edilmiştir. AYHE atriyal hızın 220/dk dan yüksek ve 5 dakikadan uzun sürdüğü epizodlar olarak tanımlanmıştır. Hastalar Grup 1 ( AHRE (+)) ve Grup 2 (AHRE(-)) olmak üzere iki gruba ayrılmışlardır.
BULGULAR: Cihaz implantasyonundan 6 ay sonra 51 (25.1%) hastada en az bir AYHE saptanmıştır. M/H değeri Grup 1 hastalarda Grup 2 hastalara göre istatistiksel olarak önemli oranda daha yüksek bulunmuştur (11.41±1.24 vs 8.17±1.02, p < 0.01). Multivaryat Cox regresyon analizinde M/H değeri KİEC ile saptanan AYHE'leri predikte etmede istatistiksel olarak anlamlı bulunmuştur (OR: 22.813, %95 CI: 6.852-75.953, p: <0.01)
TARTIŞMA ve SONUÇ: M/H değeri AF patogenezinde önemli rol oynayan inflamasyon ve oksidatif stresin belirteci olarak kullanılmaktadır. M/H değeri KİEC ile saptanan AYHE'leri predikte etmede ileride önemli bir belirteç olarak kullanılabilir.

INTRODUCTION: Technological advances have allowed cardiac implantable electronic devices (CIEDs) to detect, analyze, and store atrial high-rate episodes (AHREs), which are surrogate for the term silent atrial fibrillation (AF). The association of AHREs with adverse clinical events has been demonstrated in several recent studies, implying that morbidity and mortality can be significantly prevented by prompt recognition and intervention. Inflammation and oxidative stress are among several mechanisms that contribute to the pathogenesis of AF. The monocyte-to-high-density lipoprotein ratio (M/H ratio) is a novel indicator of both inflammation and oxidative stress. In this study, we aimed to investigate the value of the M/H ratio for predicting AHREs detected by CIEDs.
METHODS: A total of 203 patients (mean age: 57.5+9.1 years, 60.1% male) implanted with a dual pacemaker because of sick sinus syndrome were included. Blood samples were obtained from the patients after 12 h of fasting for the analysis of routine biochemistry tests and the lipid panel in the morning of device implantation. At a clinical visit 6 months after CIED implantation, the devices were interrogated to detect the occurrence of AHREs. AHREs were defined as atrial episodes faster than 220 bpm and lasting longer than 5 min. The patients were divided into two groups depending on the presence of AHREs during pacemaker interrogation: Group 1 (AHRE present) and Group 2 (AHRE absent).
RESULTS: At the clinical visit 6 months after CIED implantation, 51 (25.1%) patients had at least one AHRE. The M/H ratio was significantly higher in patients in Group 1 (11.41±1.24) than in those in Group 2 (8.17±1.02) (p<0.01). On performing multivariate Cox regression analysis, the M/H ratio was found to be associated with the occurrence of AHREs in patients with CIEDs (OR: 22.813, 95% CI: 6.852–75.953, p<0.01).
DISCUSSION AND CONCLUSION: The M/H ratio is an indicator of inflammation and oxidative stress, both of which play an important role in the pathogenesis of AF. This ratio was found to be statically higher in patients with AHREs detected by CIEDs than in those without AHREs.

GİRİŞ ve AMAÇ: Fibromiyalji sendromlu (FMS) hastalarda, serum leptin düzeyinin hastalık aktivitesi ve inflamasyon belirteçleri ile ilişkisinin araştırılmasıdır.

YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya, FMS tanısı konan 48 hasta ile 36 sağlıklı kadın kontrol alındı. Ağrı; vizüel analog skala ile, fiziksel fonksiyon; fibromiyalji etki anketi ile, yaşam kalitesi; kısa form SF-36 ile, depresyon durumları Beck depresyon anketi ile değerlendirildi. Leptin, sedimantasyon, CRP, hsCRP, nötrofil/lenfosit oranı (NLO) için kan örneği alındı ve serum leptin düzeyleri ELİSA yöntemiyle ölçüldü.

BULGULAR: FMS hastalarında serum leptin seviyeleri, sağlıklı grupla karşılaştırıldığında anlamlı derecede yüksekti. Ancak hastaların klinik ve inflamatuar parametreleri ile leptin arasında ilişki bulunmadı. Ayrıca, FMS hastalarının sedimantasyon, CRP, hsCRP, NLO değerleri sağlıklı kontrollerle karşılaştırıldığında anlamlı fark bulunamadı.

TARTIŞMA ve SONUÇ: FMS hastalarında saptanan yüksek serum leptin seviyeleri, FMS etyopatogenezinde leptinin rolü olabileceğini düşündürmektedir. Leptin ile klinik ve inflamatuar parametreler arasında ilişki olmaması, leptinin FMS hastalık aktivitesiyle ilişkili belirteç olmadığını göstermektedir. Ancak daha fazla hasta gruplarıyla yeni araştırmalara ihtiyaç vardır.

INTRODUCTION: The aim of this study was to investigate whether there is a correlation between serum leptin level, disease activity and inflammation markers in patients with fibromyalgia syndrome (FMS).
METHODS: A total of 48 patients with FMS diagnosed according to the 1990 American College of Rheumatology criteria were included in the study, as well as 36 healthy women as controls. The Visual Analogue Scale was used to gauge pain severity, the Fibromyalgia Impact Questionnaire was used to assess physical function, the 36-Item Short Form Health Survey was used to examine quality of life, and depression was measured with the Beck Depression Inventory. Blood samples were examined for erythrocyte sedimentation rate (ESR), C-reactive protein level (CRP), high-sensitivity CRP level (hsCRP), the neutrophil-to-lymphocyte ratio (NLR), and the serum leptin level was determined using the enzyme-linked immunosorbent assay method.
RESULTS: The serum leptin level in patients with FMS was significantly higher than in the healthy group. However, no significant relationship was found between leptin level and clinical and inflammatory parameters. In addition, there were no significant differences between the patients and the control group in measurements of ESR, CRP, hsCRP, or NLR.
DISCUSSION AND CONCLUSION: A higher serum leptin level in patients with FMS suggested that leptin may play role in the pathogenesis of FMS, yet there was no relationship between leptin and clinical and inflammatory parameters, suggesting that leptin is not an indicator of disease activity in FMS. Additional research should be performed with larger patient groups.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmanın amacı yoğun alkol alan sirotik hastalarda hepatit A, B ve C’ye yönelik serolojinin değerlendirilmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: İzmir Katip Çelebi Üniversitesi Atatürk Eğitim ve Araştırma Hastanesi Gastroenteroloji Kliniğine Nisan 2008-Aralık 2017 tarihleri arasında siroz tanısı ile başvuran ve yoğun alkol kullanımı olan 817 hastanın viral seroloji sonuçları retrospektif olarak değerlendirildi. Hastaların siroz tanısı klinik, biyokimyasal ve görüntüleme yöntemleri ile konuldu. 40 gr/gün ve 10 yıldan fazla saf alkol kullanan hastalar değerlendirilmeye alındı. 15 yıl ve daha uzun süre önce alkolü bırakanlar çalışmaya dahil edilmedi.
BULGULAR: Hastaların 806’sında(%98.7) anti HAV IgG, 159’unda (%19,5) HBsAg ve 32’sinde (%3,9) Anti HCV pozitifti. Genotip tayini 13 hastada yapıldı. 10 hastada genotip 1 ( 1a-1 hasta, 1b-9 hasta) ve 3 hastada genotip 3 saptandı. HBV li hastaların HBeAg %10.0 ve Anti Delta %7.6 saptandı. 102 (%12,5) hasta HCC nedeniyle başvurdu. Bu hastaların 6’ sında (%5,9) HCV pozitif, 53’ünde (%52.0) HBsAg de pozitifti.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Yoğun alkol kullanımı olan sirozlu hastalarda hepatit B ve C prevalansı artmıştır. Alkol kullanımı ile birlikte kronik viral hepatiti olan hastalarda HCC riski yükselmiştir. Bu nedenle yoğun alkol kullanımı olan sirozlu hastalar hepatit B ve C için taranmalıdır.

INTRODUCTION: The objective of this study was to evaluate the serology of hepatitis A, B, and C in patients with cirrhosis and intensive alcohol consumption.
METHODS: We retrospectively reviewed the viral serology results of 817 patients with cirrhosis and intensive alcohol consumption who presented to the Gastroenterology Clinic of Atatürk Training and Research Hospital of Izmir Katip Çelebi University between April 2008 and December 2017. The diagnosis of cirrhosis was based on clinical and biochemical evaluations and imaging results. Patients consuming absolute alcohol 40 g/day for >10 years were included and those who quit drinking ≥15 years ago were excluded.
RESULTS: Of all the patients, 806 (98.7%) were positive for anti-HAV IgG, 159 (19.5%) for HBsAg, and 32 (3.9%) for anti-HCV. Genotyping was performed in 13 patients. Genotype 1 was detected in 10 patients (1a, one patient; 1b, nine patients) and genotype 3 in three patients. Of the patients with HBV, 10.0% had HBeAg and 7.6% had anti-delta. One-hundred and two (12.5%) patients had HCC, and of these, six (5.9%) were HCV-positive and 53 (52.0%) were HBsAg-positive.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Patients with cirrhosis and intensive alcohol consumption have an increased hepatitis B and C prevalence. Patients with chronic viral hepatitis with alcohol habit are at a higher risk for HCC. Therefore, patients with cirrhosis and intensive alcohol consumption should be screened for hepatitis B and C.

GİRİŞ ve AMAÇ: Obezitenin dermatolojik problemleri de içeren birçok hastalık için risk oluşturduğu bilinmektedir. Bu çalışmada, obez hastalarda deri bulguları ve eşlik eden dermatozların sıklığının saptanması, obez hastalarda diyabetes mellitusun deri bulgularına olan etkisinin araştırılması ve kontrol grubu ile karşılaştırılması amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmamız 450 obez ve 150 sağlıklı gönüllü olmak üzere toplam 600 erişkin olgu ile yapıldı. Diyabetik obez sayısı 138 (%30) iken; nondiyabetik obez sayısı 312 (%70) idi. Olguların ayrıntılı dermatolojik muayeneleri yapılarak eşlik eden dermatozlar karşılaştırıldı.
BULGULAR: Vücut kitle indeksi ortalaması obez hastalarda ve kontrol grubunda sırasıyla 37.22 kg/m2 ve 22.23 kg/m2 idi. Obez grupta en sık görülen dermatozlar sıklık sırasına göre; stria distensa 291 (% 64.7), akrokordon 236 (%52.4), akantozis nigrikans 213 (%47.3), plantar hiperkeratoz 209 (%46.4) ve venöz yetmezlik 202 (%44.9) idi. Nondiyabetik obez grubunda diyabetik obez grubuna göre hirsutismus görülme sıklığı daha yüksek olmasına karşın staz dermatiti görülme sıklığı daha düşüktü (p<0.05).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda obez hastalarda kontrol grubuna göre birçok dermatozun daha sık olduğunu saptadık. Çalışmamızda obesitenin deriye etkisinin diyabetes mellitusa göre daha farklı olduğu ve obezitenin deri bulgularının daha sık ortaya çıktığı gözlenmektedir. Konu ile ilgili daha geniş, kapsamlı ve ileri çalışmalara ihtiyaç bulunmaktadır.

INTRODUCTION: Obesity is known to be a risk factor for many diseases including dermatological problems. Here, we aimed to determine the cutaneous manifestations in obese patients and the frequency of the accompanying dermatoses and to investigate the effect of diabetes mellitus in obese patients on cutaneous manifestations compared with the control group.
METHODS: Our study included a total of 600 adults: 450 obese volunteers and 150 healthy volunteers. The number of diabetic obese patients was 138 (30%), whereas that of nondiabetic obese patients was 312 (70%). A detailed dermatological examination was performed for each case, and accompanying dermatoses were compared.
RESULTS: The mean body mass index (BMI) in the obese patients and control group was 37.22 kg/m2 and 22.23 kg/m2, respectively. The most common dermatoses in the obese patients were, according to their frequency: striae distensae (291 patients, 64.7%), acrochordon (236 patients, 52.4%), acanthosis nigricans (213 patients, 47.3%), plantar hyperkeratosis (209 patients, 46.4%), and venous insufficiency (202 patients, 44.9%). Although hirsutism was more frequently observed in the nondiabetic obese group than in the diabetic obese group, stasis dermatitis was less frequently observed (p<0.05).
DISCUSSION AND CONCLUSION: We found that many dermatoses are more frequently observed in the obese patients than in the controls. We observed that the effect of obesity on skin is different from that of diabetes mellitus and that cutaneous manifestations of obesity occur more frequently. More extensive, comprehensive, and advanced studies on this subject are required.

GİRİŞ ve AMAÇ: Kolistin, siklik yapılı katyonik polipeptid antibiyotikler olan polimiksinlerin bir üyesidir. Kolistinin klinik kullanımı nefrotoksisite gibi belirgin yan etkileri nedeniyle daha önceki dönemlerde terkedilmiştir. Bununla birlikte kısa süre önce Acinetobacter baumannii, Pseudomonas aeruginosa gibi çoklu ilaca dirençli patojenlerin tedavisinde tekrar kullanılmaya başlanmıştır. Nefrotoksisite ve nörotoksisite, polimiksinlerin klinik kullanımında karşılaşılan temel problemlerdir. Bu çalışmada amacımız erişkin yoğun bakım ünitesinde kolistin kullanılan hastalarda kolistin ilişkili nefrotoksisite sıklığının ve risk faktörlerinin belirlenmesidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada Erişkin Yoğun Bakım Ünitesi (YBÜ) ’nde 01 Ocak - 31 Aralık 2016 tarihleri arasında takip edilen ve kolistin kullanılan hastalar retrospektif olarak değerlendirilmiştir. Yaş, cinsiyet, enfeksiyon yeri ve üreyen mikroorganizma, günlük kreatinin değerleri, ek hastalıkları varlığı retrospektif bilgisayar kayıtları incelenerek kaydedilmiştir. Nefrotoksisite değerlendirilmesi için RIFLE (Risk, Injury,Failure, Lost, End-stage kidney disease) kriterleri kullanılmıştır.
BULGULAR: Çalışmamıza toplam 48 hasta dahil edilmiştir. Hastalarımızın %50’si erkekti. Yaş ortalaması nefrotoksisite gelişenlerde 59.73±22.38, nefrotoksiste gelişmeyenlerde 58.00±22.39 idi. Hastalarda en sık enfeksiyonun pnömoni olduğu ve kolistin kullandığımız tüm hastalarda etken mikroorganizmanın Acinetobacter Baumanni olduğu görüldü. Hastaların %54.2’sinde (n=26) nefrotoksisite saptandı. Bu çalışmada nefrotoksisite açısından risk faktörleri değerlendirildiğinde toksisite için istatistiksel olarak anlamlı olmamakla birlikte 65 yaş üstü olanlarda Kronik Obstruktif Akciğer Hastalığı (KOAH) ve malignite varlığında nefrotoksisitenin daha yüksek olduğu ve nefrotoksisite gelişenlerde mortalitenin daha yüksek olduğu görülmüştür.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda YBÜ’de kolistin kullanan hastalarda nefrotoksisite oranının % 54.2 olduğu belirlenmiştir. Bu nedenle kolistin kullanılan hastalar nefrotoksisite yan etkisi gelişmesi açısından dikkatle izlenmelidir.

INTRODUCTION: Colistin is a cationic polypeptide antibiotic with a cyclic structure that belongs to the polymyxin group. It was banned from clinical use because of its significant renal side effects, such as nephrotoxicity. However, the administration of colistin has recently been initiated again in the treatment of multi-drug resistant pathogens, such as Acinetobacter baumannii and Pseudomonas aeruginosa. Nephrotoxicity and neurotoxicity are the main problems encountered in the clinical use of polymyxins. The aim of this study was to determine the frequency and risk factors of colistin-related nephrotoxicity in the adult intensive care unit (ICU).
METHODS: In this study, a retrospective review of patients who were followed up between January 1 and December 31, 2016 and who received colistin treatment in the adult ICU was performed. Retrospective computer records of age, sex, site of infection and microorganism breeding, daily creatinine values, and additional diseases were recorded and examined. Nephrotoxicity was assessed using the Risk, Injury, Failure, Loss, and End-stage kidney disease criteria.
RESULTS: A total of 48 patients were included in the study. Of these, 50% were male. The mean age of the patients with nephrotoxicity was 59.73±22.38 years, and the mean age of those without nephrotoxicity was 58.00±22.39 years. A. baumanni was observed to be the causative microorganism in all patients, and the most frequent infection was pneumonia. Nephrotoxicity was investigated in 54.2% (n=26) of the patients. In this study, when risk factors for nephrotoxicity were evaluated, it was found that the presence of nephrotoxicity was greater in cases with chronic obstructive pulmonary disease, malignancy, or abdominal surgery in patients older than 65 years. In addition, mortality was greater in those who developed nephrotoxicity, although it was not statistically significant.
DISCUSSION AND CONCLUSION: In this study, the rate of nephrotoxicity was 54.2% in patients who received colistin in the ICU. Therefore, patients in the adult ICU receiving colistin therapy should be carefully monitored for the development of nephrotoxicity as a side effect.

GİRİŞ ve AMAÇ: Eskişehir'in yarı kırsal bölgelerinde öğrenim gören lise öğrencileri arasında okulda veya okul çevresinde şiddetle ilişkili davranışların sıklığını ve ilişkili faktörleri saptamaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışma kesitsel bir çalışmadır. Örneklem 1465 lise öğrencisinden oluşmaktadır. Veriler, sosyodemografik özellikler ve 2013 yılına ait Hastalık Kontrolü ve Önleme Merkezi anket sorularının "Gençlik Riskin Davranış Gözetim Sistemi" ile ilgili bölümünü içeren soruları ile toplandı.
BULGULAR: Öğrencilerin %8,5'inin okul veya okul çevresinde şiddet davranışları sergilediği saptanmıştır. Çoklu lojistik regresyon analizine göre cinsiyet, babanın çalışma durumu, sigara içimi, alkol kullanımı ve güvensizlik hissi şiddet üzerine etkili bağımsız değişkenler olarak bulundu.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Öğrencilerin okul ya da okul ortamında şiddete ilişkin davranış oranları yüksektir. Sorunu çözmek için topluma dayalı halk sağlığı müdahaleleri gerekmektedir.

INTRODUCTION: The aim of the study was to determine the frequency of violence-related behaviors and related factors at school or school environment among high school students educated in the semirural areas of Eskisehir.
METHODS: This was a cross-sectional study. The sample comprised 1465 high school students. Data were collected using a questionnaire that included questions regarding sociodemographic characteristics and the 2013 survey questions of the “Youth Risk Behavior Surveillance System” of the Centers for Disease Control and Prevention.
RESULTS: It was found that 8.5% of students exhibited violent behaviors at school or school environment. According to multiple logistic regression analysis, sex, father’s employment status, smoking, alcohol use, and feeling unsafe were effective independent variables on violence.
DISCUSSION AND CONCLUSION: Students had a high rate of violence-related behaviors at school or school environment. Community-based public health interventions are required to solve this problem.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu prospektif çalışmanın birinci amacı geçirilmiş Hepatit B virüs (HBV) enfeksiyonu olan bireylerde Anti-HDV serolojik pozitifliğini saptamaktır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Ağustos 2016 ile Temmuz 2017 arasında hastanemiz Gastroenteroloji kliniğine başvuran hastalar, geçirilmiş HBV enfeksiyonu açısından tarandı. Geçirilmiş HBV enfeksiyonu ile uyumlu serolojisi olan bireyler çalışmaya alındı ve Anti-HDV çalışıldı. Katılımcılar, kronik hepatit B (KHB) ve kronik hepatit D (KHD) enfeksiyonları aile öyküsü ve bulaşma risk faktörleri ile ilgili kısa bir anket cevapladı. Anti-HDV sonucu pozitif olan bireyler kontrol vizitine çağırıldı ve HBV DNA ile HDV RNA kontrol vizitine gelenlerin kan numunelerinde test edildi.
BULGULAR: Geçirilmiş HBV enfeksiyonu olan 554 bireyden 53’ünün (%9,6) Anti-HDV sonucu pozitifti. Ortalama yaş Anti-HDV pozitif grupta 63,1±15,4 yıl, yaş Anti-HDV negatif grupta 65,9±15,6 yıldı (p=0.19). Her iki grupta da en sık saptanan risk faktörü dental işlemlerdi (%89’a karşı %80, p=0,33). Anti-Hbc IgG, Anti-Hbs ve Anti-HBe pozitifliği Anti-HDV pozitif grup ile Anti-HDV negatif gruplar arasında farklı değildi (tümü için, p>0,05). Çalışılan tüm örneklerde HDV RNA negatif olmasına karşın, Anti-HDV pozitif grupta bir hastada HBV DNA saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Bu çalışmada, geçirilmiş HBV enfeksiyonu olan bireylerde Anti-HDV prevalansına dikkat çekilmektedir. Her iki enfeksiyonun çözülmesinden sonra dahil olmak üzere, HBV-HDV etkileşimlerini ve bu virüslerin davranış şekillerini açıklamak için uzun süreli takip çalışmaları gerekmektedir.

INTRODUCTION: This prospective study aimed to determine the prevalence of anti-HDV seropositivity among subjects who had previous hepatitis B virus (HBV) infection.
METHODS: Subjects who were admitted to the gastroenterology inpatient clinic of our hospital between August 2016 and July 2017 were screened for previous HBV infection. The subjects who had HBV serology compatible with resolved HBV infection were recruited in the study, and the seroprevalance of anti-HDV was studied. Participants answered a short questionnaire regarding their family history of chronic hepatitis B (CHB) and chronic hepatitis D (CHD) infection and risk factors for transmission. Subjects who were anti-HDV positive were recalled for a control visit, and HBV-DNA and HDV-RNA were assayed in the blood samples of the responders.
RESULTS: Among 554 subjects who had previous HBV infection, 53 (9.6%) were anti-HDV positive. The mean age was 63.1±15.4 years in the anti-HDV-positive group and 65.9±15.6 years in the anti-HDV-negative group (p=0.19). The most common risk factor for both groups was dental procedures (89% vs 80%, p=0.33). Anti-Hbc IgG, anti-Hbs, and anti-HBeAg seropositivity did not differ between the anti-HDV-positive and -negative groups (for all, p>0.05). Although HDV-RNA was not detectable in all studied samples, only one subject had detectable HBV-DNA in the anti-HDV-positive group.
DISCUSSION AND CONCLUSION: This study highlighted the prevalence of anti-HDV among subjects who had resolved HBV infection. Long-term follow-up studies, including after the resolution of both infections, are needed to explore HBV–HDV interactions and the behavioral patterns of these viruses.

GİRİŞ ve AMAÇ: Tek taraflı sinonazal kitleler Kulak Burun Boğaz kliniği pratiğinde sık karşılaşılan patolojilerdendir.Öte yandan erken evrelerde inflamatuar patolojiler ile karışabilir. Bu çalışmada tedavi edilen tek taraflı nazal kitlelerin histopatolojik, klinik ve radyolojik tanı kriterleri ile incelemeyi amaçladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu çalışmada İstanbul’daki Kulak Burun Boğaz kliniğine Ocak 2008-Ocak 2016 yılları arasında başvuran tek taraflı sinonazal kitlelei hastaların klinik ve patolojik profillerini değerlendirdik. Bu retrospektif çalışmada 195 tek taraflı sinonazal kitleli hasta sunuldu (130 erkek, 65 kadın, yaş dağılımı 9-93). Bilgiler hastaların kayıtlarından elde edildi.
BULGULAR: Tek taraflı sinonazal kitlelerde 187 vaka benign (%95.9), 8 vaka malign (%4.1) idi. İnflamatuar polip en yaygın benign tanı idi (% 81.03). Skuamöz hücreli karsinoma en yaygın malign tanı idi (%1.54).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Tek taraflı sinonazal kitle Kulak Burun Boğaz uzmanının klinikte sık karşılaştığı bir durumdur. En sık sebebi inflamatuar nazal polipozis olmakla beraber malignite riski göz ardı edilmemelidir. Bundan dolayı tek taraflı nazal şikayeti olan hastaların dikkatli endoskopik muayeneleri yapılmalı, tüm lezyonlar patolojik inceleme ile değerlendirilmeli ve neoplastik hastalıkların her yaş ve her semptom ile beraber olabileceği akılda tutulmalıdır.

INTRODUCTION: A unilateral sinonasal mass is a common pathology in ear, nose, and throat clinical practice. However, it may be confused with early stage inflammatory pathologies. The aim of this study was to examine the diagnostic histopathological, clinical, and radiological criteria for a unilateral nasal mass.
METHODS: The present study examined the clinical and pathological profiles of unilateral sinonasal masses observed in patients at an ear, nose, and throat clinic in Istanbul between January 2008 and January 2016. During the period of this retrospective study, 195 patients presented with a single-sided sinonasal mass (males: 130, females: 65; age range: 9-93 years). The data analyzed were obtained from patient records.
RESULTS: The single-sided sinonasal mass was benign in 187 (95.9%) cases and malignant in 8 (4.1%) cases. Inflammatory polyps (81.03%) were the most frequent benign finding. Squamous cell carcinoma (1.54%) was the most commonly diagnosed malignant lesion.
DISCUSSION AND CONCLUSION: A single-sided sinonasal mass is commonly detected by otorhinolaryngologists. Although most often the diagnosis is inflammatory nasal polyposis, the risk of malignancy should not be overlooked. For this reason, careful endoscopic examination should be performed, all lesions should undergo a pathological examination, and it should be kept in mind that neoplastic disease can occur at any age and may be associated with many symptoms.

Peripartum kardiyomyopati (PPCMP) nadir görülen ve hayati tehdit eden bir durumdur. İntrakardiyak trombüs artmış advers olay, mortalite ve tromboembolik olay ile ilişklidir ve PPCMP ile birlikte bulunabileceği de bildirilmiştir. Erken tanı ve tedavibu hastalarda kritik role sahiptir. Ekokardiyografi ilk seçenek tanı yöntemi olmasına rağmen diğer görüntüleme yöntemleri de uygun hastalarda faydalı bilgiler verebilir. biz bu vakada apikal trombüs saptanan PCMP'li hastayı multimodal görüntüle göstererek sunduk.

Peripartum cardiomyopathy (PPCMP) is a rare and life-threatening condition. Intracardiac thrombus is characteristically associated with increased adverse events, mortality, and a high risk of thromboembolic events, and has been associated with PPCMP. Early diagnosis and treatment play a critical role. Although echocardiography is the first-line diagnostic method, other imaging modalities may provide useful information in appropriate patients. Presently described is a case in which an apical intracardiac thrombus coexisting with PPCMP was identified and managed using multimodality imaging studies.

Soliter çekum divertiküliti nadir görülen bir durumdur. Diğer kolon segmentlerindeki divertikülitler gibi ancak komplikasyona yol açtıklarında acil cerrahi müdahale gerektirirler. Soliter çekum divertiküliti; sağ alt kadran ağrısına yol açması nedeni ile akut apandisit ile intraoperatif inflamatuar kitle görünümü nedeni ile çekum tümörü veya inflamatuar bağırsak hastalıkları ile karışabilmektedir. Bu makalede akut sağ alt kadran ağrısına yol açan soliter çekum divertiküliti saptanan dört hasta tartışılmaktadır. Hastalarımızın üçü akut apandisit veya çekum tümörü ön tanısı ile opere edildi. Sağ alt kadran ağrısı etyolojisine yönelik yapılan tetkiklerde çekum divertiküliti tanısı konulan diğer hasta medikal olarak tedavi edildi. Çekum divertikülitinin preoperatif veya intraoperatif tanısının konulması ile tedavi yaklaşımı değişebilir. Bu nedenle özellikle bu hastalığın nadir görüldüğü bölgelerde akut sağ alt kadran ağrısı veya inflamatuar çekum kitlesinin ayırıcı tanısında çekum divertiküliti göz ardı edilmemelidir.

Solitary cecal diverticulitis is a rare clinical condition. Like diverticulitis in other segments of the colon, it requires immediate surgical intervention if it is causing complications. Solitary cecal diverticulitis may be misdiagnosed as acute appendicitis, since it causes right lower quadrant pain, or as a cecal tumor or inflammatory bowel disease, due to an intraoperative appearance resembling an inflammatory mass. Four patients with solitary cecum diverticulitis presenting with acute right lower quadrant pain are discussed in this report. Three patients underwent surgery with a preliminary diagnosis of acute appendicitis or cecal tumor, and 1 patient was diagnosed with cecal diverticulitis and treated medically. The treatment approach may change depending on a preoperative or intraoperative diagnosis of cecal diverticulitis. Therefore, in areas where this disease is uncommon, cecum diverticulitis should not be forgotten in the differential diagnosis of acute right lower quadrant pain or inflammatory bowel mass.

A 27-year-old female presented to the Clinic of Ophthalmology with the complaints of photophobia, headache, and diplopia. An ophthalmological examination indicated that her best-corrected visual acuity was 20/20 in both eyes with decreased contrast sensitivity. Fundoscopic examination revealed bilateral papilledema. The cerebrospinal fluid opening pressure was above normal at 38.5 cm H2O. Cranial magnetic resonance imagining venography revealed left lateral sinus thrombosis and right lateral sinus retardation of filling. Based on her history, laboratory tests, and neuro-imaging findings, she was diagnosed with vascular neuro-Behcet’s disease (NBD). It is important to consider NBD in the differential diagnosis of patients with bilateral papilledema and intracranial hypertension.

Kafa travmalı hastalarda bazı durumlarda endonazal ve transnazal uygulamalar gerekebilmektedir. Bu prosedürler esnasında kafa tabanı bütünlüğü, kranial boşluk içine penetrasyonu engellemek için, önceden değerlendirilmelidir
54 yaşında, erkek hasta bir ilçe devlet hastanesine araç dışı trafik kazası sonrası getirilmiştir. İlk değerlendirmesi ve acil tedavisi tamamlandıktan sonra hasta hastanemiz acil servisine ileri tetkik ve tedavi amacı ile sevk edilmiştir. Hastanın kabulünde posterior kanamayı durdurmaya yönelik olarak burnuna Foley kateter yerleştirilmiş olmasına rağmen masif burun kanaması mevcuttu. Beyin tomografisinde Foley kateterin balonunun beyin parankimi içinde olduğu gözlendi. Tomografilerde maksillofasiyal, kranial ve servikal fraktürler, serebral kontüzyon ve sağ hemotoraks gözlendi.
Sonuç olarak travma hastalarında endonazal tüp ve katater uygulamaları öncesinde kafa tabanının yetersiz değerlendirilmesi ciddi komplikasyonlara neden olabilir.

Endonasal or transnasal procedures are sometimes necessary in patients with head trauma. Before these procedures, the integrity of the skull base must be considered to avoid penetration of the cranial vault. A 54-year-old man was taken to a district hospital following a car accident. After the initial assessment and emergency treatment, he was transferred to our emergency clinic for further examination. The patient had massive nasal bleeding, though a Foley catheter had been inserted to control posterior bleeding. Computed tomography (CT) revealed that the catheter was not positioned correctly and was in the cranial vault. Several fractures of the maxillofacial and cranial bones and cervical vertebrae were detected on CT. He also had right hemothorax and bilateral brain contusions. Endonasal insertion of catheters or tubes in trauma patients without a complete assessment of the skull base can cause serious complications.

Son on yılda, radial arter yoluyla yapılan perkutan koroner girişimler, girişimsel kardiyologlar arasında popüler hale gelmiştir. Bifurkasyon lezyonları ve kronik total oklüzyon gibi kompleks işlemlerde radial yolla yapılan girişimlerin opsiyonlarımızı kısıtlamasından dolayı birçok girişimsel kardiyolog femoral arter girişimini radial artere tercih etmektedir. Bu vakada, kronik total oklüde sağ koroner arterin radial arter yoluyla gerçekleştirilen başarılı perkütan koroner girişim sunulmaktadır. Bu da göstermektedir ki, eğer kötü prognostik faktör bulunmadığı ve revaskülarizasyon için endikasyonun bulunduğu durumlarda femoral arter ulaşımı olmadığı halde dahi kronik total oklüzyonlara girim düşünülebilir.

Over the past decade, percutaneous coronary interventions (PCIs) performed via radial artery (RA) access have become popular among interventional cardiologists. Since the radial approach may limit the options in complex cases, most interventional cardiologists prefer femoral access to RA access for complex procedures, such as chronic total occlusions (CTOs) and bifurcation lesions. Presently described is a case of CTO of the right coronary artery that was successfully treated with PCI via the left RA. This study demonstrates that if there is an indication for revascularization and the CTO lesions are short and without poor prognostic factors, an intervention for CTO should still be considered, even if there is no femoral access.

Down sendromu, toplumda en sık karşılaşılan kromozomal anomalisidir. Down sendromlu olgular, normal populasyondan daha fazla enfeksiyon geçirirler. Down Sendromunda enfeksiyon sıklığında görülen artışta, altta yatan immünolojik hastalıkların sebep olduğu düşünülmektedir. Ayrıca, Down Sendromuna eşlik eden, solunum yolunun bazı anatomik anomalileri, doğal immünitede bozulmaya ve enfeksiyon oranının artmasına sebep olmaktadır. Solunum yolu enfeksiyonları, Down Sendromunda mortalitenin en sık sebebidir. Bu hastalarda, sık tekrarlayan solunum yolu enfeksiyonlarının altta yatan sebeplerini anlama konusundaki farkındalık, hastalarda mortalite oranının düşmesini sağlayıp, hayat kalitesini arttıracaktır.

Down syndrome is the most common chromosomal aberration. Patientswith Down syndrome suffer more infections than those without the disease. Underlying immunological disorders are consideredto be the reason for the increasing frequency of infections in patients with Down syndrome. In addition, some anatomical abnormalities in the respiratory tractaccompanying Down syndrome can disturb the innate immunity and contribute to the increase in infection rate. Respiratory tract infections are one of the most common causes of mortality in patients with Down syndrome. Awareness of the underlying reason for frequent respiratory tract infections should result in a decrease in mortality among these patients and contribute to an improvementin their quality of life.