OBJECTIVE: Turkey is one of the latest countries that COVID-19 disease was reported, with the first case on March 11, 2020, and since then, Istanbul became the epicenter of the pandemic in Turkey. Here, we reveal sequences of the virus isolated from three different patients with various clinical presentations.
METHODS: Nasopharyngeal swab specimens of the patients were tested positive for the COVID-19 by qRT-PCR. Viral RNA extraction was performed from the same swab samples. Amplicon based libraries were prepared and sequenced using the Illumina NextSeq platform. Raw sequencing data were processed for variant calling and generating near-complete genome sequences. All three genomes were evaluated and compared with other worldwide isolates.
RESULTS: The patients showed various clinics (an asymptomatic patient, patient with mild disease, and with severe pulmonary infiltration). Amplicon-based next-generation sequencing approach successfully applied to generate near-complete genomes with an average depth of 2.616. All three viral genomes carried the D614G variant (G clade according to GISAID classification) with implications for the origin of a spread first through China to Europe then to Istanbul.
CONCLUSION: Here, we report the viral genomes circulating in Istanbul for the first time. Further sequencing of the virus isolates may enable us to understand variations in disease presentation and association with viral factors if there is any. In addition, the sequencing of more viral genomes will delineate the spread of disease and will guide and ease the necessary measures taken to stem the spread of the novel coronavirus.

OBJECTIVE: Coronavirus Disease 2019 (COVID-19), named the etiological agent of Severe Acute Respiratory Syndrome Coronavirus-2 (SARS-CoV-2) has recently emerged in Wuhan City, Hubei Province, China, in December 2019. Kazakhstan’s border proximity to China has led to preventive measures in the country since January. This study aims to evaluate the epidemiologic characters of the first recorded cases in Kazakhstan.
METHODS: Here, we reviewed the preparedness of the infection control and prevention procedures in Kazakhstan and evaluated the epidemiological characters of confirmed cases in Kazakhstan. The data for COVID-19 cases recorded from March 13 to April 6, 2020, were obtained from the Sanitary Epidemiological Service. Age, gender and their living place were recorded. The severity of infection, geographical distribution, gender and age group of cases were analyzed.
RESULTS: Four phases of preventive measures used in respiratory infections have been implemented in Kazakhstan since January 6, 2020. The first case was recorded on March 13. During the period of March 13 and April 06, 629 cases with COVID-19 were recorded in Kazakhstan. Of these, 45 patients recovered, six had resulted in death; 535 (85%) of cases were mild and/or asymptomatic, 72 (11.5%) - moderate, 22 (3.5%) - severe. Of these, 7.5% of the cases were registered as children and course was mild.
CONCLUSION: The cases are increasing in Kazakhstan as seen in other countries. Currently, the strict implication of respiratory infection control measurement in public and health care services are still very important.

Amaç: Obezite dünya genelinde prevalansı artan metabolik bir hastalıktır. Bununla birlikte, obeziteye sahip hastalarda Cushing hastalığı (CD), ACTH bağımsız Cushing sendromu (CS) ve otonom kortizol sekresyonu (ACS) sıklığı iyi bilinmemektedir. Bu nedenle, bu çalışmada obezite hastalarında CD, CS ve ACS sıklığını değerlendirmeyi amaçladık.

Gereç ve yöntem: Çalışmaya 813 hasta dahil edildi (683 kadın, yaş ortalaması 46,47 ± 14,23; ortalama vücut kitle indeksi 37.31±6.50 kg/m2). Obezitesi olan hastalar beden kitle indeksine (BKİ) göre stage 1, 2. ve 3 şeklinde sınıflandırıldı. Tüm hastalara düşük doz deksametazon supresyon testi (LDDST) yapıldı. CD, CS ve ACS'li hastalar ve basit obeziteye sahip olanlar cinsiyet, yaş, diabetes mellitus, hipertansiyon (HT) ve hiperlipidemi (HL) açısından karşılaştırıldı.

Bulgular: 813 hastanın 44’ü (%5.4) CD, CS veya ACS tanısı aldı. CD, CS ve ACS sırasıyla 4 (% 0,4), 2 (% 0,2) ve 33 (% 4) hastada tespit edildi. CD, CS ve ACS hastaları basit obezite ile karşılaştırıldığında, tanı anındaki ileri yaş, stage 1 obezite varlığı, HT ve kontrolsüz diabetes mellitus, CD, CS ve ACS hastalarında daha sık olduğu saptandı (sırasıyla P = 0.001, P = 0.007, P = 0.004 and P = 0.0026).
Sonuç: Obezite hastalarında CD, CS ve ACS sıklığı artmaktadır. Özellikle, kontrolsüz tip-2 diabet ve HT’a sahip 50 yaşından büyük stage-I obeziteli hastalarda CD, CS ve ACS taraması uygun bir yaklaşım olabilir. (NCI-2019-0222.R1)

OBJECTIVE: The frequency of Cushing’s disease (CD), ACTH-independent Cushing’s syndrome (CS) and autonomous cortisol secretion (ACS) in patients with obesity is not well known. Therefore, in the present study, we aimed to assess the frequency of CD, CS and ACS among the patients with obesity.
METHODS: This study included 813 patients (683 female, mean age 46.47±14.23 yr; mean body mass index (BMI) 37.31±6.50 kg/m2). Patients with obesity were classified further to stages 1, 2, and 3, according to BMI. All patients underwent a low dose dexamethasone suppression test (LDDST). The patients with CD, CS, and ACS and patients with simple obesity were compared concerning gender, age, type-2 diabetes, hypertension (HT) and hyperlipidemia (HL).
RESULTS: Forty-four (5.4%) out of 813 patients were diagnosed as CD, CS or ACS. CD, CS, and ACS were diagnosed in four (0.4%), two (0.2%), and 33 (4%) patients, respectively. When patients with CD, CS and ACS were compared to the patients with simple obesity, older age at diagnosis, the presence of stage-1 obesity, the presence of HT, and uncontrolled type-2 diabetes were more frequent in patients with CD, CS and ACS (p=0.001, p=0.007, p=0.004, and p=0.0026, respectively).
CONCLUSION: The frequency of CD, CS, and ACS is high among patients with obesity. Screening for CD, CS, and ACS in patients with stage-I obesity who are older than 50 years of age with uncontrolled type-2 diabetes and HT may be a reasonable approach.

GİRİŞ ve AMAÇ: İnvaziv mantar enfeksiyonları (IFI), özellikle remisyon indüksiyonu sırasında akut lösemili hastalarda önemli ve eğilimli bir mortalite nedenidir.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Akut miyeloid lösemi (AML) tanısı almış ve remisyon indüksiyonu için yoğun tedavi gören 225 hasta retrospektif olarak çalışmaya alındı.
BULGULAR: Toplam 225 hastadan oluşan grubun tamamında 90 hastaya profilaktik antifungal tedavi (PAT) (% 40), 135 hasta (% 60) almadı. Ortalama hastanede yatış maliyeti 9.151,6 (2.872,6-20.483,3) ABD doları idi. Cinsiyet dağılımı ve ortalama yaş grupları benzerdi. PAT'de olmayan 114 hasta (% 84.4) ve PAT'li 5 hasta (% 5,5) intravenöz antifungal tedavi aldı. PAT'de olmayan hastaların 32'si (% 23,7) ve PAT'li hastaların 11'i remisyon indüksiyonu sırasında (% 12,22) öldü. Ortalama hastanede yatış günleri PAT hastaları için 22,61 gün, PAT olmayan hastalar için 33,89 gün idi. PAT hastalarında ortalama transfüzyon yapılan trombosit ünitesi sayısı 6 (0-9) iken, PAT olmayan hastalar için 12,51 (4-43) ünite idi.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda, IFI'yi önlemek için remisyon indüksiyon tedavisi sırasında mortalitede belirgin bir azalma olduğunu gösteren posakonazolün oral süspansiyon formunun maliyet açısından etkili olduğu görülmüştür.

OBJECTIVE: Invasive fungal infections (IFI) are important and trending causes of mortality in patients with acute leukemia, especially during the remission induction.
METHODS: In this study, 225 patients who were diagnosed with acute myeloid leukemia (AML) and undergoing intensive treatment for remission induction were enrolled in a retrospective manner.
RESULTS: Within the whole group, which consisted of 225 patients, 90 patients received prophylactic antifungal treatment (PAT) (40%), while 135 patients did not (60%) receive. The mean cost of hospitalization was 9.151,6 (2.872,6–20.483,3) US dollars. Gender distribution and mean ages of groups were similar. One hundred fourteen patients not on PAT (84.4%) and five patients on PAT (5.5%) received intravenous antifungal treatment. Thirty-two of the patients who were not on PAT (23.7%) and 11 of the patients on PAT died during remission induction (12.22%). The mean day of the hospitalization was 22.61 days for the patients on PAT and 33.89 days for the patients who were not on PAT. In patients on PAT, the mean number of transfused platelet units was six (0–9), while 12.51 (4–43) units for patients who were not on PAT.
CONCLUSION: In our study, the oral suspension form of posaconazole was observed to be cost-effective to prevent IFI with a significant decrease in mortality during remission induction treatment.

GİRİŞ ve AMAÇ: Değişken klinik özellikleri nedeni ile Turner Sendromu (TS)’nun erken teşhisi genellikle zordur. Çalışmada, TS'lu bir grup hastanın klinik özellikleri ve ilişkili patolojik bulgularının değerlendirilmesi amaçlanmıştır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: TS’lu 37 hastanın klinik verileri hasta dosyalarından geriye dönük tarandı. Tüm hastalar ilişkili patolojik bulgular açısından incelendi.
BULGULAR: Tanı anında yaş ortalaması 9,3 ± 4,1 yıl idi. Hastaneye başvurunun iki ana nedeni boy kısalığı ve ergenlik gecikmesi idi. Tüm hastalarda (çalışma grubunun % 100'ü) en az bir dismorfik bulgu saptandı. En sık iskelet sistemi anormallikleri (%57) tespit edildi, bunu gastrointestinal sistem anormallikleri (%40) izlemekteydi. Kardiyak defektler % 32, üriner sistem anormallikleri % 27 oranında idi. Hastaların % 32'sinde dermatolojik sorunlar saptandı. İşitme patolojisi % 19 olarak bulundu. Otoimmün tiroid hastalığı % 24, çölyak hastalığı ise % 5,4 olarak saptandı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Değişken fenotip TS tanısında genellikle gecikmeye neden olmaktadır. TS’lu hastalarda erken tanı ile etkili bir tedavi başlatabilir. (NCI-2018-0194.R1)

OBJECTIVE: The early diagnosis of Turner syndrome (TS) is often difficult because of the various clinical features. This study aimed to investigate clinical features and identify associated abnormalities in a group of patients with TS.
METHODS: Retrospective data of presenting clinical features collected from the medical records of the 37 patients with TS. All patients were examined for associated clinical abnormalities.
RESULTS: Mean age at diagnosis was 9.3±4.1 years. The main reason for referral was short stature and/or delayed puberty. All of the patients had at least one dysmorphic sign. Skeletal system abnormalities (57%) were the most common associated abnormality, which was followed by gastrointestinal system problems (40%). Cardiac defects occurred in 32%. Urinary system abnormalities occurred in 27%. Dermatological problems were detected in 32% of the patients. The pathology of the hearing was found in 19%. Autoimmune thyroid disease was detected in 24% of the patients, and celiac disease was detected in 5.4% of the patients.
CONCLUSION: Phenotypic variability often leads to a delay in the diagnosis of TS. Early diagnosis can initiate effective management in patients with TS.

GİRİŞ ve AMAÇ: Sol ventrikül hipertrofisini öngörmek için elektrokardiyografiye (EKG) dayalı çok sayıda kriter geliştirilmiştir. Öte yandan hepsinin ortak kısıtlılığı ise duyarlılıklarının düşük olmasıdır. Buradan yola çıkarak yakın zaman önce özgüllükten ödün vermeden duyarlılığı daha yüksek yeni bir kriter ortaya atılmıştır. Çalışmamızda bu yeni EKG kriterini genel kardiyoloji hastalarından oluşan büyük bir hasta grubu üzerinde test etmek istedik.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çeşitli etyolojiler nedeniyle ekokardiyografi çekimine gelen hastalar prospektif olarak çalışmaya alındı. Mevcut EKG kriterlerine ilave olarak yeni geliştirilen Peguero-Lo Presti kriteri tüm hastalarda değerlendirildi. Sol ventrikül kütle endeksi ekokardiyografi ile ölçüldü. Her kriterin performanı ayrı ayrı hesaplandı.
BULGULAR: Çalışmaya toplam 767 hasta alındı. Peguero-Lo Presti kriterinin duyarlılık ve özgüllüğü sırasıyla %17,5 ve %94.5 idi. Her ne kadar en yüksek duyarlılık Peguero-Lo Presti kriterinde görülse de, ROC analizi sonuçlarına göre halen kullanılmakta olan Cornell voltaj kriterine benzer şekilde orta düzeyde bir prediktif değere sahip olduğu görüldü (AUC=0.64 [0.56-0.68 95% GA], p<0.01).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Her ne kadar bu yeni kriterin duyarlılığı daha yüksek olsa da genel prediktif performansı kullanılmakta olan mevcut kriterlere üstün bulunmadı. Yaş ve vücut kitle indeksi göz önüne alınarak yapılacak değişiklikler ile daha iyi sonuçlar elde edilebilir. (NCI-2019-0094.R1)

OBJECTIVE: Many criteria have been developed to predict left ventricular hypertrophy using an electrocardiogram (ECG). However, one major common limitation of all has been their low sensitivity. Based on that, recently, a novel criterion has been proposed, which is believed to have higher sensitivity without a compromise in specificity. Therefore, in our study, we aimed to test this novel ECG criterion prospectively in large, unselected cardiac patients.
METHODS: Patients who were referred to our echocardiography laboratory due to various etiologies were prospectively enrolled. The novel Peguero-Lo Presti criterion was assessed along with other established ECG criteria. The left ventricular mass index was calculated using echocardiography. The performance of each index was evaluated.
RESULTS: Overall, 767 patients were enrolled in this study. The sensitivity and specificity of the Peguero-Lo Presti criterion were 17.5% and 94.5%, respectively. Although the highest sensitivity belonged to the Peguero-Lo Presti criterion, in ROC analysis, it showed modest predictive capability, which was similar to the established Cornell voltage criterion (AUC=0.64 [0.56–0.68 95% CI], p<0.01).
CONCLUSION: Although this novel criterion had higher sensitivity, the overall performance was similar to the current indices. Further adjustments, particularly based on age and body mass index, may yield better results.

Amaç: Senkop, ani ve kısa süreli bilinç kaybı ve postural ton kaybı ile karakterizedir. Vazovagal senkop (VVS) atak genellikle kendi kendini sınırlar ve hastaların yaşam kalitesini etkileyebilir. VVS tanılı hastaların klinik özellikleri ile yaşam kalitesi, Beck-depresyon ve Beck-anksiyete ölçekleri arasındaki ilişkiyi araştırmayı amaçladık.
Yöntem: Çalışma VVS tanılı 88 hasta dahil edildi. Tilt masa testi tüm hastalara ugulandı. Hastalar yaşam kalitesi, Beck-depresyon ve Beck-anksiyete ölçeği formlarını doldurdular. Demografik bilgiler, tıbbi öykü, ekokardiyografi, kan basıncı, elektrokardiyografi ve fizik muayene bulguları kaydedildi.
Bulgular: Toplam senkop epizotları (TSE) ile EQ-5D indeksi ve EQ-5D-VAS endeksi arasında anlamlı ve negatif bir ilişki vardı (p <0.001, r: -0.649; p <0.001, r: -0.587). TSE, Beck-anksiyete ölçeği ve Beck-depresyon ölçeği ile anlamlı ve pozitif olarak korele idi. EQ-5D indeksi, EQ-5D-VAS indeksi, Beck-depresyon ölçeği ve Beck-anksiyete ölçeği VVS hastalarında TSE'nin bağımsız bir belirleyicisi olarak tanımlandı.
Sonuç: VVS tanılı hastalarda psikolojik faktörler önemli bir rol oynamaktadır. EQ-5D indeksi, EQ-5D-VAS indeksi, Beck-depresyon ölçeği ve Beck-anksiyete ölçeği VVS hastalarında TSE'nin bağımsız bir belirleyicisidir. (NCI-2019-0194.R1)

OBJECTIVE: Syncope is characterized by sudden and short-term loss of postural tone and consciousness. Vasovagal syncope (VVS) episode is usually self-limiting, and it may affect patients’ quality of life. In this study, we aimed to investigate the relationship between quality of life, Beck-depression and Beck-anxiety scales and clinical characteristics of the VVS patients.
METHODS: The present study included 88 patients with VVS. Tilt table test was performed to all the patients. Patients filled out the Quality of life, Beck-depression, and Beck-anxiety scale forms. Demographics, medical history, echocardiography, blood pressures, electrocardiography and physical examination findings were recorded.
RESULTS: There was a significant and negative correlation between the total syncope episodes (TSE) and EQ-5D index and EQ-5D-VAS index, respectively (p<0.001, r: -0.649; p<0.001, r: -0.587). TSE was significantly and positively correlated with the Beck-anxiety scale and Beck-depression scale. EQ-5D index, EQ-5D-VAS index, Beck-depression scale, and Beck-anxiety scales were defined as an independent predictor of TSE in VVS patients.
CONCLUSION: Psychological factors play an essential role in VVS patients. EQ-5D index, EQ-5D-VAS index, Beck-depression, and Beck-anxiety scales were an independent predictor of the TSE in patients with VVS.

Amaç: Yapılan çalışmalarda, hiperventilasyonun nöbet süresini uzattığı bildirilmiştir. Bununla birlikte, Elektrokonvülsif Tedavi (EKT) sırasında hiperventilasyonun nasıl yapılacağına dair klinik kılavuzlarda net bir fikir birliği yoktur. Bu çalışmanın amacı, hiperventilasyonun nöbet uzunluğu ve serebral oksijenasyon üzerine etkisini araştırmaktır.
Gereç ve Yöntem: Çalışmaya ilk kez EKT yapılacak olan 18-65 yaşları arasındaki ve ASA I-II olarak sınıflandırılan 40 hasta dahil edildi. Etik kurul onayı alındı ve tüm hastaların onamı alındı. Ardışık hastalar Grup H (20 hasta; hedef etCO2: 25-30 mmHg) ve Grup N (20 hasta; hedef etCO2 35-40 mmHg) olmak üzere iki gruba randomize edildi. Tüm hastalar 2 dakika boyunca yüz maskesi ile havalandırıldı ve daha sonra 1 dakika boyunca laringeal maske (LMA) ile havalandırıldı. Vital bulgular, periferik oksijen satürasyonu (SpO2) ve bölgesel oksijen satürasyonu (rSO2), genel anestezi indüksiyonundan önce, LMA (LMA3) ile ventilasyonun 3. dakikasında, postiktal 1. dakikada (PI1), 5. dakikada (PI5) ve 10. (PI10) dakikada kaydedildi. Motor nöbet süresi, Richmond ajitasyon-sedasyon skoru (RASS) ve Aldrete Skoru 9'a ulaşmak için gereken zaman da kaydedildi.
Bulgular: Gruplar arasında nöbet uzunluğu ve derlenme süresi açısından karşılaştırıldığında anlamlı bir fark vardı. Bununla birlikte, Grup H'de farklı zamanlarda ölçülen rSO2 değerlerini karşılaştırdığımızda, ölçümler arasındaki fark istatistiksel olarak anlamlıydı. Grup H'deki rSO2 değerleri çiftler halinde karşılaştırıldığında, bazal ve LMA3, bazal ve PI1 ile bazal ve PI5 arasındaki ölçümler arasında anlamlı farklar vardı. Her iki gruptaki Richmond ajitasyon skorları karşılaştırıldığında, gruplar arasında anlamlı fark yoktu.
Tartışma ve Sonuç: Çalışma sonucunda, Grup H’de nöbet süresinin daha uzun olduğu ve derlenme süresinin daha kısa olduğu bulundu. Aynı kişide farklı zamanlarda ölçülen serebral oksijenasyona hiperventilasyonun katkısı vardı, ancak serebral oksijenasyon normoventile olan hastalardan istatistiksel olarak farklı değildi. EKT'de hiperventilasyonun nasıl uygulandığına dair bir fikir birliği oluşturmak için daha fazla çalışmaya ihtiyaç vardır. (NCI-2019-0013.R4)

OBJECTIVE: Previous studies have reported that hyperventilation prolongs seizure length. However, there is no clear consensus in clinical guidelines on how to perform hyperventilation during Electroconvulsive Therapy (ECT). The present study aims to investigate the effects of hyperventilation on seizure length and cerebral oxygenation.
METHODS: Forty patients aged 18–65 and classified as ASA I-II, who would have their first ECT course were included in the study. Ethics committee approval was obtained and all patients’ consent was taken. The consecutive patients were randomized into two groups as follows: group H (20 patients; target etCO2: 25–30 mmHg) and group N (20 patients; target etCO2 35–40 mmHg). All patients were ventilated with a facial mask for two minutes and later were ventilated by a laryngeal mask (LMA) for one minute. Vital signs, peripheric oxygen saturation (SpO2), and regional oxygen saturation (rSO2) were measured before general anesthesia induction, on the 3rd minute of ventilation with an LMA (LMA3), on the 1st minute postictal (PI1), on the 5th (PI5), and 10th (PI10) minutes. The motor seizure duration, Richmond sedation-agitation scale, and the time needed to reach Aldrete Score 9 were also recorded.
RESULTS: There was a significant difference between the groups when they were compared concerning seizure length and recovery time. However, when we compared the rSO2 values that were measured at different times in group H, the difference between the measurements was statistically significant. When rSO2 values in group H were compared in doubles, there were significant differences between measurements between the basal and LMA3, basal and PI1, and the basal and PI5. When Richmond agitation scores in both groups are compared, there were no significant differences between the groups.
CONCLUSION: This study found that seizure length was longer, and the recovery time was shorter in group H. There was a contribution of hyperventilation on cerebral oxygenation that was measured on the same person at different times, but cerebral oxygenation was not statistically different from patients that were normoventilated. More studies are required to form a consensus regarding how hyperventilation applies to ECT.

GİRİŞ ve AMAÇ: Vena cava superior sendromu, vena cava superiorun çeşitli kompresyon belirtilerini içerir. Vücudun üst kısmında artmış basıncın sonucunda siyanozla beraber baş ve boyunda ödem, plethore ve yüzeyel damarlarda belirginleşmeye sebep olabilir. Vena cava superior sendromunun çocuklarda nadir olması nedeniyle bu çalışmayı planladık.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Retrospektif çalışma, Erciyes Üniversitesi Tıp Fakültesi Pediatrik Hematoloji-Onkoloji Anabilim Dalı'nda Ocak 2010-Aralık 2017 tarihleri arasında mediastinal tümörü olan çocuklarda yapıldı. Tanı yöntemleri arasında hematolojik incelemeler, göğüs radyografisi, göğüs tomografisi, ekokardiyografi ve lenf nodu veya mediastinal biyopsi sayılabilir.
BULGULAR: Mediastinal tümör tanısı alan 41 hastadan 19’ unda (% 46.3) Vena cava superior sendromu bulgularının olduğu saptandı. Geriye dönük tanılara bakıldığında 7’ si (% 37) Hodgkin Lenfoma, 6’sı (% 32) Non-Hodgkin Lenfoma, 4’ü (%21) T hücreli Akut Lenfoblastik Lösemi, 1’i (%5) nöroblastom, 1’i (%5) anaplastik round cell sarkom idi. 19 hastanın tümünde yüzde şişlik, venöz genişleme, mediastinal genişleme görüldü. Tüm hastalar intravenöz kortikosteroid tedavisi aldı (0.6 mg/kg deksametazon). Ayrıca anaplastik round cell sarkom tanısı alan bir hasta radyoterapi aldı. Vena cava superior sendromu nedeniyle ölen hastamız olmadı.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Vena cava superior sendromu acil tedavi gerektiren bir tıbbi acil durumudur. Çocukluk yaş gurubu Vena cava superior sendromu çalışmaları nadirdir. Bu retrospektif çalışmada, Vena cava superior sendromunun en sık nedeni literatürden farklı olarak Hodgkin Lenfoma olarak saptanmıştır. (NCI-2019-0004.R1)

OBJECTIVE: Vena cava superior syndrome comprises various symptoms of compression of vena cava superior. The results of increased venous pressure in the upper body may cause edema of the head and neck associated with cyanosis, plethora and distended subcutaneous vessels. Vena cava superior syndrome is rare in childhood. Therefore, we planned this retrospective study.
METHODS: The retrospective study was carried out on the children with mediastinal tumors in the Department of Pediatric Hematology-oncology, Erciyes University Faculty of Medicine, Kayseri,Turkey, from January 2010 to December 2017. Diagnostic procedures included hematological investigations, chestradiography, thoracic computed tomography, echocardiography and lymph node or mediastinal biopsy.
RESULTS: In this study, 19 (five were female) of 41 patients with mediastinal tumors had Vena cava superior syndrome. Diagnosis included Hodgkin’s lymphoma in seven (37%), non-Hodgkin’s lymphoma in six (32%), acute T- lymphoblastic leukemia in four (21%), neuroblastoma and anaplastic round cell sarcoma in one each respectively. All of the 19 patients’ facial swelling, venous distention and mediastinal widening. All patients received intravenous corticosteroids (0.6 mg/kg dexamethasone). Furthermore, the patient with anaplastic round cell sarcoma received emergency radiotherapy. No patients died because of Vena cava superior syndrome.
CONCLUSION: Vena cava superior syndrome is a medical emergency that requiresurgent treatment. Vena cava superior syndrome studies in children are rare. In this retrospective study,we found that the most common cause of Vena cava superior syndrome was Hodgkin’s lymphoma different from literature.

GİRİŞ ve AMAÇ: Türk toplumunda yaşayan yaşlı bireylerde düşmeler ve psikoaktif ilaç kullanımı arasındaki ilişkiye dair veriler yetersizdir. Bu çalışma, Türk toplumunda yaşayan yaşlılarda düşme sıklığını ve psikoaktif ilaç kullanımı ile düşme arasındaki ilişkiyi belirlemeyi amaçlamaktadır.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Bu tek merkezli çalışma, bir geriatri bakım ünitesine başvuran 65 yaş üstü bireylerin tıbbi kayıtları kullanılarak yapıldı. Ayrıntılı geriatrik değerlendirme ile edilen sosyo-demografik özellikler, hastalıklar, kullanılan ilaçlar, ruh hali, bilişsel durum ve fonksiyonel performans hakkındaki veriler kayıtlardan alındı. Son 12 aydaki düşme öyküsüne dayanarak, bireyler düşenler ve düşmeyenler olarak gruplandırıldı. Psikoaktif ilaçla tedavi edilen bireyler belirlendi.
BULGULAR: Toplam 429 olgunun, 184’ünde (%42,9) düşme öyküsü var iken, 254’inde (%57.1) yoktu. Tüm olguların %33,3’ü psikoaktif ilaç tedavisi alıyordu. Düşme öyküsü olan grupta düşme olmayan gruba göre psikoaktif ilaç kullanan birey oranı daha fazlaydı (%45,1 ve %24,5, p<0,001). Çok değişkenli regresyon analizinde yaş ≥ 75 yıl (Olasılık Oranı=1,83; Güven Aralığı: 1,09-3,09; p=0,023), kadın cinsiyet (Olasılık Oranı=2,70; Güven Aralığı: 1,6-4,50; p<0,001), ve psikoaktif ilaç kullanımının (Olasılık Oranı=2,14; Güven Aralığı: 1,32-3,48; p=0,002) düşme durumunun bağımsız göstergeleri olduğu bulunmuştur.
TARTIŞMA ve SONUÇ: Türkiye'de bir geriatri polikliniğine başvuran hastaların yaklaşık üçte birinin, düşme riski ile bağımsız olarak ilişkili olan psikoaktif ilaç tedavisi aldıklarını bulduk. (NCI-2019-0047.R1)

OBJECTIVE: Data on the relationship between fall and psychoactive drug use among Turkish older people are limited. This study aims to investigate the prevalence of falls and the associations between psychoactive drug use and falls in community-dwelling Turkish older people.
METHODS: This single center study was performed using the medical records of subjects aged over 65 years admitted to the geriatric care unit. Demographic and lifestyle factors, clinical characteristics, medications, and data on mood, cognitive status, and functional performance were obtained from the comprehensive geriatric assessment records. Based on a fall history in the last 12 months, subjects were grouped as fallers and non-fallers. Subjects treated with a psychoactive drug were identified.
RESULTS: Among the total of 429 subjects, there were 184 (42.9%) fallers and 245 (57.1%) non-fallers. Of those, 33.3% were on psychoactive drug treatment. The proportion of psychoactive drug users was higher in the fallers group compared to non-fallers (45.1% vs. 24.5%, p<0.001). Multivariable logistic regression analysis showed age ≥75 years (OR=1.83; CI: 1.09–3.09; p=0.023), female gender (OR=2.70; CI: 1.6–4.50; p<0.001), and psychoactive drug use (OR=2.14; CI: 1.32–3.48; p=0.002) as independent predictors of falls.
CONCLUSION: We found that about one-third of geriatric outpatients were on psychoactive drug treatment in Turkey that was independently associated with the risk of falls.

Amaç: Skuamöz hücreli Özefagus kanseri (SHÖK) son derece ölümcül malignitedir. Bu çalışmada metastatik olan ve olmayan SHÖK hastalarında sağkalımı etkileyen faktörlerin retrospektif olarak incelenmesi amaçlandı.
Method: Çalışmaya 2008-2016 yılları arasında SHÖK nedeni ile takipli hastalar olarak alındı. Hastalar klinik evre II-III ve evre IV olarak guruplandırıldı.
Bulgular: Çalışmaya 55 (55.1%) erkek ve 52 (48.6%) kadın olmak üzere 107 hasta alındı. Hastaların ortalama yaşı 60.8 idi. 28 (26.2%) hasta klinik evre II, 33 (30.8%) hasta klinik evre III, 46 (%43.0) hasta evre IV tü. Non-metastatik 29 (27.1%) hasta Neoadjuvan kemoradyoterapi (KRT) sonrası opere olmuştu, 29 (27.1%) hastaya definitif KRT verilmişti. Metastatik evre olan hastaların 26 (56.5%) sine Kemoterapi (KT) verilmişti. Neoadjuvan KRT sonrası opere olanlarda ortanca sağkalıma (mGSK), ulaşılamazken, Definitif KRT verilenlerde mGSK, 22.0 ay, sadece cerrahi ile tedavi edilenlerde 24.0 aydı (p=0.008)). Metastatik evrede ise ilk seride KT verilenlerde mGSK, 8.0 ay iken en iyi destek tedavi verilenlerde 3.0 ay dı (p<0.001). Çok değişkenli analizde non-metastik evrede ECOG PS 3-4 (Tehlike oranı [TO], 6.13) operasyon varlığı(TO,0.22), Klinik evre III (TO, 3.19) ve rekürrens varlığı (TO, 24.12), Metastatik evrede ise, ECOG PS 3-4 (TO, 3.31), grad3 (TO, 3.39), karaciğer metastazı(TO, 2.53) ve KT verilmesi (TO, 0.15) sağkalımı etkileyen en anlamlı faktörler olarak saptandı.
Sonuç: Çalışmamızda non-metastatik SHÖK’de cerrahi yapılması, klinik erken evre olması sağkalımı arttırırken rekürrens gelişmesi sağkalımı olumsuz etkiliyordu. Metastatik evrede ise ECOG PS 3-4, grad 3 tümör ve karaciğer metastazı varlığı sağkalımı olumsuz etkilerken, KT verilmesi sağkalımı anlamlı şekilde arttırıyordu. (NCI-2019-0243.R1)

OBJECTIVE: Squamous cell esophageal cancer (ESCC) is a highly fatal malignancy. This study aims to investigate the factors affecting survival in patients with metastatic and non-metastatic ESCC.
METHODS: Between 2008 and 2016, 107 patients with ESCC who were followed up in an oncology clinic were included in the analysis. Patients were grouped based on the stage of disease as clinical-stage II to IV.
RESULTS: Of the 107 patients, 55 (55.1%) of them were male and 52 (48.6%) of them were female. The mean age was 60.8 years. Based on the clinical-stage, 28 (26.2%) patients had stage II disease, 33 (30.8%) had stage III disease, and 46 (43.0%) had stage IV disease. Twenty-nine (27.1%) patients with the non-metastatic disease underwent surgery following neoadjuvant chemoradiotherapy (CRT), while 29 (27.1%) patients received definitive CRT. Twenty-six (56.5%) patients with metastatic disease received chemotherapy (CT). While median overall survival (mOS) could not be reached in patients who underwent surgery following neoadjuvant CRT, mOS for patients receiving definitive CRT versus patients treated with surgery alone–was 22.0 months and 24.0 months, respectively (p=0.008). In the metastatic stage, mOS was 8.0 months for the patients treated with a first-line CT and 3.0 months for patients receiving best supportive care (p<0.001). In multivariate analysis, factors predicting survival in patients with the non-metastatic disease were ECOG PS 3-4 (Hazard ratio [HR], 6.13), undergoing surgery (HR, 0.22), clinical-stage III disease (HR, 3.19), and presence of recurrence (HR, 24.12). For patients with metastatic disease, ECOG PS 3-4 (HR, 3.31), grade-III histology (HR, 3.39), liver metastasis (HR, 2.53), and receiving CT (HR, 0.15) were the factors associated with survival in multivariate analysis.
CONCLUSION: In our study, surgery and early clinical-stage increased survival, whereas experiencing recurrence adversely affected survival in non-metastatic ESCC. In the metastatic stage, ECOG PS 3-4, grade-3 histology and liver metastasis adversely affected survival, while receiving CT significantly improved survival.

Amaç: Bu çalışmanın amacı yeni, düşük maliyetli bir transkonjontival pars plana vitrektomi (PPV) aydınlatma yaklaşımını tanımlamak ve cerrahi sonuçlarını değerlendirmektir.
Yöntemler: Yukarıda tarif edilen teknik ile pars plana vitrektomi operasyonu uygulanan 36 hastanın 36 gözü çalışmaya dahil edildi. Süperotemporal, inferotemporal, inferonazal ve süperonazal kadranlardan 4 trokar yerleştirildi. 30G intravenöz kanül uç kısmından 23mm uzunluğunda bir parça kesildi ve bu kılıf içerisine 30mm uzunluğundaki bir endoilluminasyon probu yerleştirildi. Bu dizayn sayesinde endoilluminasyon probunun vitreus boşluğundaki haraketi 7mm ile sınırlandırıldı ve retinal dokulara hasar verme tehlikesi olmadan bu prob cerrahi asistanı tarafından yönlendirilebildi.
Bulgular: Otuzaltı hastanın 36 gözü çalışmaya dahil edildi (24 erkek, 12 kadın, ortalama yaş: 58.4 ±14.3 yıl). Otuz hastada regmatojen retina dekolmanı (6 hastada eşlik eden koroid dekolmanı), 4 hastada diyabetik traksiyonel retina dekolmanı, 1 hastada nükleus drop ve 1 hastada intraoküler yabancı cisim vardı. PPV sonrasında ortalama takip süresi 5.05 ±4.4 aydı. LogMAR en iyi düzeltilmiş görme keskinliği PPV sonrasında anlamlı olarak arttı (p<0.001). Postoperatif komplikasyon olarak; 2 hastada nüks retina dekolmanı, 1 gözde hipotoni ve 1 gözde endoftalmi izlendi. Ondokuz hastada postoperatif erken dönemde geçici göz içi basıncı yükselmesi izlendi, ancak uzun dönem takiplerde preoperatif ve postoperatif ortalama göz içi basıncı değerleri arasında anlamlı fark izlenmedi.
Sonuç: Bu bimanüel vitrektomi sistemi ile standart PPV maliyetinde artışa neden olmadan olumlu sonuçlar elde edilmiştir. Bu sistemin avize aydınlatma sistemlerine üstünlüğü; ışık kamaşmasında azalma, cerrahi bölgeyi daha iyi aydınlatabilmek için cerrahi sırasında ışığın yönünün değiştirilebilmesi ve düşük maliyetidir. Bu yaklaşım IV kanül boyutunu değiştirerek bütün mevcut vitrektomi sistemleri (20G, 23G, 25G ve 27G) ile birlikte kullanılabilir. (NCI-2019-0230.R1)

OBJECTIVE: The present study aims to describe a novel, low-cost, transconjunctival sutureless bimanual vitrectomy illumination approach and evaluate its surgical outcome.
METHODS: Thirty-six eyes of 36 patients who underwent pars plana vitrectomy with the above-mentioned technique were included in this study. Four trocars were placed in superotemporal, inferotemporal, inferonasal and superonasal quadrants. A piece (23 mm) was cut from 30G intravenous cannula and a 30 mm endoillumination probe was placed inside this sleeve. This design limited the entry of the light probe into the vitreous cavity to 7 mm and provided a safe illumination by the assistant without the risk of damaging the retinal tissue.
RESULTS: Thirty-six eyes of 36 patients were included (24 male, 12 female, mean age: 58.4±14.3 years) in this study. Thirty patients had rhegmatogenous retinal detachment (six of these patients with coexisting choroidal detachment), four patients had diabetic tractional retinal detachment, one patient had a nucleus drop and one patient had an intraocular foreign body. The mean follow-up time after pars plana vitrectomy (PPV) was 5.05±4.4 months. LogMAR best-corrected visual acuity improved significantly after PPV (p<0.001). Postoperative complications included recurrent detachment in two eyes, hypotony in one eye and endophthalmitis in one eye. The transient rise in intraocular pressure was observed in 19 patients, but there was no significant difference between the preoperative and postoperative mean IOP in the long term follow-up.
CONCLUSION: This bimanual vitrectomy system provided favorable outcomes without increasing the cost of standard PPV. The advantage of this system over the chandelier illumination include the reduction in glare, the possibility to change the direction of the light during the surgery to better illuminate the surgical site and the lower cost. This approach can be used in any vitrectomy system (20G, 23G, 25G, and 27G) by changing the size of the IV cannula.

GİRİŞ ve AMAÇ: Bu çalışmada patella volümü ve patellar kartilaj kalınlığı ile kondromalazi gelişimi arasındaki ilişkiyi değerlendirdik.
YÖNTEM ve GEREÇLER: Çalışmaya 01.01.2017 ile 31.05.2017 tarihleri arasında kliniğimizde diz ağrısı nedeniyle diz manyetik rezonans (MR) çekimi yapılan ve inceleme sonucu kondromalazi saptanan 111 olgu ile diz MR incelemesi normal olan 51 olgu dahil edildi. Tüm olguların patella volümleri iş istasyonunda yarı otomatik yazılım kullanarak analiz edildi. Kondromalazi saptanan olgularda evreleme Outerbridge klasifikasyonuna göre evre 1-4 arasında gruplandırıldı. Patella volümü ile kondromalazi varlığı ve derecesi, kartilaj kalınlığı, yaş ve cinsiyet arasındaki ilişki istatistiksel olarak analiz edildi.
BULGULAR: Çalışmaya dahil 162 olgunun 67’si (%41,4) erkek, 95’i (%58,6) kadındı. Patellar kondromalazi saptanan olguların 23’ünde (%20,7) grade I, 52’sinde (%46,8) grade II, 32’sinde (%28,8) grade III, 4’ünde (%3,6) ise grade 4 kondromalazi mevcuttu. Çalışmaya dahil edilen olguların ortanca yaşı 44’tü. Patella volümü minimum 12,24, maksimum 39,44, ortanca patella volümü ise 21,4 cm3’tü. Patellar kondromalazi bulunan olgularda patella volümü daha yüksekti(p=0,026). Ayrıca patellar kondromalazi bulunan olgularda patellar kondromalazi bulunmayan olgulara göre medial fasetteki kıkırdak kalınlığı açısından istatistiksel olarak farklı olup, daha düşüktü. Patellar kondromalazi bulunan olgularda kondromalazi evresi ile patella volümü arasında istatistiksel olarak anlamlı, zayıf, pozitif korelasyon mevcuttu (p = 0.031, r = 0.204).
TARTIŞMA ve SONUÇ: Çalışmamızda kronik ön taraf diz ağrısının önemli nedenleri arasında yer alan patellar kondromalazi ile patella volümü arasındaki anlamlı ilişki ve patella medial yüz kartilaj kalınlığının kondromalazili olgularda lateral yüze göre daha ince olduğu gösterilmiştir. İleri yaştaki olgularda kondromalazi gelişimi daha sık olmakla beraber kadın ve erkek arasında anlamlı bir fark gözlenmemiştir. (NCI-2018-0179.R2)

OBJECTIVE: In this study, we evaluated the relationship between patellar volume and chondromalacia patellae.
METHODS: A total of 162 patients who underwent knee magnetic resonance imaging (MR) due to knee pain at our department between January 2017 and May 2017 were included in this study. Of the cases, 111 were chondromalacia patellae, and 51 were healthy individuals. The patella volumes of all cases were analyzed using semi-automated software. Staging in cases with chondromalacia was graded according to the Outerbridge classification (stages 1–4). The relationship between patellar volume, presence of chondromalacia, cartilage thickness, age, and sex was analyzed statistically.
RESULTS: Of the 162 cases, 67 (41.4%) were male, and 95 (58.6%) were female. The median age of the cases was 44. Patellar volume was a minimum of 12.24, a maximum of 39.44, and a median 21.4 cm3, and it was higher in cases with chondromalacia (p=0.026). In patients with chondromalacia patellae, the thickness of cartilage in the medial facet was lower. There was a statistically significant weak positive correlation between chondromalacia grade and patellar volume (p=0.031, r=0.204).
CONCLUSION: This study showed that chondromalacia patellae, one of the important causes of chronic frontal knee pain, has a statistically significant relationship with patellar volume. The medial facial cartilage of the patella was thinner than in cases with chondromalacia patellae. Although the mean age of the cases with chondromalacia was higher than the cases without chondromalacia, there was no significant difference between male and female individuals.

OBJECTIVE: To study the clinical, laboratory, and radiological characteristics of the pediatric patients infected with the new emerging 2019 coronavirus virus (SARS-CoV-2) in Hamadan and Sanandaj, west of Iran.
METHODS: A descriptive study was conducted in Hamadan and Kurdistan province between March 1 to April 15, 2020. Medical records of the children diagnosed as probable or confirmed cases of COVID-19 disease were extracted and analyzed in this study. We followed the WHO Guideline for the case definition of the patients.
RESULTS: Thirty patients admitted to the wards specified for COVID-19 diseases. Nineteen (63%) patients categorized as confirmed by Real-Time Reverse-Transcriptase Polymerase Chain Reaction (RT-PCR) and 11 (37%) patients as probable according to Computed Tomography (CT) findings of the chest. Sixteen (53.3%) cases were female, the youngest patient was one day old, and the oldest patient was 15 years old. 11 (36.7%) cases had a definite history of close contact. The most common symptoms were fever, cough, and dyspnea, and the most common sign was tachypnea. None of our patients presented with a runny nose. Lymphopenia and marked elevation of the C-reactive Protein observed in four (13.3%) and 12 (40%) cases, respectively. There were 10 (33.3%) cases with normal chest X-rays. Ground-Glass Opacities (GGOs) were the most common CT findings (19, 73.1%). All but one of the patients discharged without sequala. An 11-yrs-old girl expired with a fulminant pneumonia.
CONCLUSION: COVID-19 is not uncommon in children and could have different presentations. Concomitant use of RT-PCR and chest CT scans in symptomatic cases recommended as a modality of choice to diagnose the disease. Routine laboratory tests, like many other viral infections, may not show significant or specific changes. The superimposed bacterial infection seems not the determinant of clinical outcomes as most patients had a negative evaluation by specific laboratory tests for bacterial infections; got improved dramatically with a short or no antibiotic therapy.

NCI-2019-0309.R2

Adenoid kistik karsinom (AKK), primer bölgeden bağımsız, tipik olarak yüksek oranda uzak metastaz ile birliktelik gösterebilen uzun bir klinik seyir ile karakterizedir. AKK’ un intrakraniyal metastazı uluslararası literatürde bildirilen nadir vakalarla sınırlıdır. AKK’ un durada nadir bir ekstraaksiyal intrakraniyal metastazını bildiriyoruz. Primer parotis tümörü 15 sene önce rezeke edilmiştir. Ekstraaksiyal metastaz ortaya çıkana kadar herhangi bir nüks saptanmamıştır. Cerrahi dekompresyon sonrası, palyatif radyoterapi uygulanmıştır. Bildiğimiz kadarıyla, bu vaka, parotis AKK eksizyonunu takiben metastaz görülmesinin en uzun olduğu intervaldir. Bu vaka, ilgili branşlarda, AKK tedavisi sonrasında çok uzun yıllar sonra bile uzak metastaz gelişebilme ihtimali ile ilgili farkındalık yaratmaktadır. (NCI-2018-0116.R2)

Adenoid cystic carcinoma (ACC), regardless of the primary site, is typically characterized by a long clinical course associated with a high rate of distant metastases. Intracranial metastasis of ACC is a very rare entity with only few reported cases in the literature. In this study, we report an unusual case of extra-axial intracranial metastasis of ACC in the dura. The primary parotid gland tumour was resected 15 y back. No recurrence had been detected before the occurrence of extra-axial metastasis. After surgical decompression, palliative radiotherapy was administered. To our knowledge, this is the longest interval for the development of metastases following excision of a parotid adenoid cystic carcinoma. This case can raise awareness across specialties that patients with adenoid cystic carcinoma are still at risk of developing metastases even following specialist discharge.

Tubercular appendicitis is the appendicular infection with tubercular bacillus, which develops as an extension of ileocecal infection. Tuberculosis is either primary or secondary. Primary tuberculosis of the appendix is uncommon. Diagnosis is made by histopathological examination of the resected appendix. We report a rare case of tubercular appendicitis diagnosed on histopathology. Primary Tuberculosis of the appendix is a clinical rarity. Hence, it is being reported. The case report in this study emphasizes the importance of submitting all appendectomy specimens for histopathological examination and the occurrence of primary tuberculosis at a rare site, such as the appendix.(NCI-2019-0069.R2)

Aşı sonrası ciddi yan etkiler nadiren de olsa görülebilmektedir. Özellikle nörolojik yan etkilerden tam hücre boğmaca aşısı sorumlu tutulmaktaydı ve aşılamadaki en büyük sorundu. Aşı teknolojilerinin gelişmesi ile birlikte tam hücre boğmaca aşısından aselüler boğmaca aşınına geçilmiş ve nörolojik yan etkiler oldukça azalmıştır. Bu yazıda BCG, DaBT-IPA-Hib, KPA aşıları sonrası, muhtemelen aselüler boğmaca fraksiyonuna bağlı çok sayıda jeneralize tonik klonik nöbet geçiren 2 aylık bir süt çocuğu sunulmuştur. (NCI-2018-0132.R2)

Although rare, serious adverse effects may be seen after vaccination. Especially, the whole-cell pertussis vaccine has been held responsible for neurological side effects, as the most important problem in vaccination. With the advancement in vaccination technologies, whole-cell pertussis vaccine has been replaced by acellular pertussis vaccine, and neurological side effects have been significantly reduced. Herein, we present a 2-month-old male infant who suffered from generalized tonic-clonic seizures many times, possibly due to acellular pertussis after pentavalent vaccination, including diphtheria, acellular pertussis, tetanus, inactive polio, Haemophilus influenzae type B, and conjugate pneumococcal vaccine (BCG, DaBT-IPA-Hib, CPV).

Kardiyak troponin, akut koroner sendromun (AKS) tanısı için tercih edilen biyobelirteçtir, ancak AKS yokluğunda troponin seviyelerinin yükselmesiyle birçok başka hastalık tanımlanabilir. Yüksek duyarlı kardiyak troponin T (hs-cTnT) testinin geliştirilmesi, çok düşük cTnT seviyelerinin tespitine izin verir. Hs-cTnT testinin kullanımı, birincil önleyici tedavi için yüksek riskli bireylerin belirlenmesinde bir araç olarak ortaya çıkmıştır ve asemptomatik hastalarda subklinik hasarı tespit edebilmektedir. Hs-cTnT analizleri ile ilgili olarak literatürde genelde iskemi ile ilgili makaleler olup bu nedenle literatüre katkı sağlayabilecek non-koroner hastalarda hs-cTnT analizi ile ilgili bir değerlendirme yaptık. (NCI-2019-0195.R1)

Cardiac troponin is the preferred biomarker for the diagnosis of the acute coronary syndrome (ACS), but many other diseases can be identified with elevated troponin levels in the absence of ACS. The recent development of a high-sensitive cardiac troponin T (hs-cTnT) assay permits the detection of very low levels of cTnT. The use of hs-cTnT assay has emerged as a tool for identifying high-risk individuals for primary preventive treatment and can detect subclinical injury in asymptomatic patients. Hs-cTnT analyses are generally related to ischemia in the literature. Thus, we made an evaluation of hs-cTnT analysis in non-coronary patients, which may contribute to the literature.

NCI-2020-0130